Egyik in Hongarije 2006
Dekking van Egyik

 

Wat vooraf ging.
Als liefhebber en fokker van de kuvasz zijn wij altijd geïnteresseerd in wat er leeft in de kuvaszwereld. Constant houden we in de gaten welke nesten er geboren worden in binnen- en buitenland en als wij weer een nestje plannen, gaan we op tijd op zoek welke reu bij onze teef past. Zo gingen we in september 2004 naar een aantal hondenshows in Hongarije om te kijken of daar een goede partner voor onze Egyik rondliep. Want dat was de planning om Egyik nog één nestje te laten krijgen. Inderdaad viel ons daar toendertijd een aantal kuvaszreuen op. Dit door hun prachtige zwarte pigment, hun mooie ogen, goede beharing, maar bovenal door hun totale verschijning en hun karakter.
Het laatste jaar is er over en weer getelefoneerd met de Hongaarse fokkers en eigenaren van reuen. Hierbij moesten wij altijd een tolk in de arm nemen. Zsuzsa was onze steun in dit geval, want de Hongaren spreken eigenlijk geen Engels of Duits. Maar goed, we zijn eruit gekomen en hebben onze keuze laten vallen op de kuvaszreu Gacsaj-Pesta Konok. Een hele charmante, jonge reu.

Hij heeft een prachtige uitstraling en een goed karakter. Dus toen Egyik zondag 12 maart loops werd, werd er afgeteld naar de 9e dag waarop we een eerste progesterontest lieten doen. Door middel van een bloedtest kan men het progesterongehalte meten en daarmee het optimale dektijdstip bepalen. Dit is erg prettig. Zeker omdat wij nu zo 1600 km moesten gaan rijden. Het progesterongehalte stijgt in het begin van de loopsheid langzaam, maar kan op een punt komen dat het heel snel stijgt. Maar de natuur laat zich niet regelen. De eerste test gaf 1.5 aan en de tweede (na drie dagen) ook, dus werd mij verzocht op woensdag 22 maart, om vrijdags terug te komen. Vrijdag 24 maart ging ik dus ’s morgens om 9 uur rustig naar de kliniek en wachtte die middag af totdat zij zouden bellen hoe hoog het gehalte was.

24 maart 2006
Het was vrijdagmiddag en om 12 uur belde de dierenarts uit Eersel dat het progesterongehalte van Egyik op 12,5 stond. Ik schrok me rot!! Afgelopen woensdag was het nog maar 1,5. Donderdag hoefde ik niet terug te komen volgens de dierenarts, hoewel mijn gevoel wel zei dat ik dit moest doen, maar ik dacht "laat je nou niet gek maken en doe rustig. Het zal zo’n vaart niet lopen." Ik wist niet hoe snel ik moest nadenken dat dit eigenlijk betekende dat we NU naar de reu moesten gaan. Dit betekende even 1600 km rijden naar Hongarije toe, want daar zat de reu Konok. Nou actie dan. Peter gebeld en ook onze Hongaarse tolk en goede vriend Paul. Paul zou mee gaan omdat hij in Hongarije de weg kent en ook spreekt hij de taal. Want dit laatste is toch een probleem voor ons: Als je de taal niet spreekt wat moet je dan De Hongaren spreken geen Engels en Duits en wat moet je dan in zo’n vreemd land!!
Toen om half zes Peter thuis kwam van zijn werk hadden Paul en ik onze spullen al in de bus gezet, zodat we vlug wegkonden. Onze Cifra en János waren beide al op hun logeeradressen. Via België, Duitsland, Oostenrijk gingen we op weg naar Hongarije. Onderweg hebben we regelmatig gestopt om de honden en onszelf uit te laten. Er werd dan een broodje gegeten en een kopje koffie gedronken.

Op een parkeerplaats in Hongarije zaten er in de berm veel holletjes van muisjes. Fényes deed daar de imitatie voor van een voorstaande hond. Verder was het heerlijk ontspannen, maar toch speelde er iets anders door mijn hoofd. Zou Egyik de reu wel leuk vinden en zou alles goed gaan?

25 maart 2006
Zaterdagmiddag om 1 uur kwamen we in Zsolnok (Hongarije) aan. Een fijne reis van toch wel 1600 km achter de rug hebbend met zijn drieën en de twee honden Egyik en Fenyes. We zijn meteen naar de nieuwe vriend van Egyik gereden. Die stond al te popelen dat zag je wel toen we aankwamen. Hij was vrolijk door de tuin aan het springen en kon niet wachten, want natuurlijk had hij Egyik al geroken.

Fenyes, die ook loops was, vond het eigenlijk maar niets en liet dat ook horen door verliefd te piepen. Maar nee, zij moest mooi even maar in de bus blijven. De honden hebben heerlijk samen gespeeld en de daarop volgende dekking is goed verlopen. Egyik stond als een huis. Na dit gebeuren zijn we rustig naar ons huisje gereden. Dit hadden we vanuit Lommel al besproken. De eigenaar van Konok had dit adres voor ons verzorgd. Het was een hele rustige plek in de vrije natuur.

Wel moesten we eerst een bijna onbegaanbare weg over rijden. De bus kraakte en butste van de ene kuil naar de andere. We moesten er om lachen. Maar het lachen verging ons even toen de eigenaresse van het huisje zei dat ze niet wist dat we kwamen. Na wat heen en weer gepraat te hebben is alles toch nog goed gekomen. ’s Avonds zijn we heerlijk uit eten geweest in het centrum van Szolnok. We hadden de kok om een typisch Hongaars gerecht gevraagd. Het was smullen.

26 maart 2006
De volgende morgen hebben we heerlijk ontbeten in het huisje. Dit was bij de prijs inbegrepen.

En daarna gingen we weer op naar Egyik haar vriend Konok. Dit was 10 minuten rijden vanaf het huisje. Toen we aankwamen en we Egyik uit de bus wilden halen, kregen we de deur niet open. Wat nu?? We rukten en trokken aan de klink van de deur, maar daar kwam geen beweging in. Omdat het mooi weer was kreeg ik het ook benauwd. De honden hadden het warm en dat vond ik erg eng. De eigenaar van Konok en een kennis die op bezoek was hielpen mee. Er werd van alle kanten gekeken hoe de deur open gemaakt zou kunnen worden. Inmiddels werd duidelijk dat dit niet zomaar ging en dat de ANWB er aan te pas moest komen. Paul belde de Nederlandse alarmcentrale. Die verzekerde ons dat er binnen 45 minuten iemand zou komen. Dit kon niet, dit was spoed!! Intussen deden de heren er alles aan om te kijken hoe de deur opengemaakt zou kunnen worden of hoe we in de achterbak konden geraken. Natuurlijk er moest dan maar en raam uitgeslagen worden. Paul belde nog eens de alarmcentrale en daar zeiden ze nu dat het, na die drie kwartier, nog een uur zou duren. Nou vraag ik je. Ik werd zo boos en dacht aan mijn aardappelschilmesje in mijn tas. Dit heb ik eruit gehaald en tussen het raam in het tussenschot gezet. Toen ik een stukje tussen het raam en de achterwand doorgesneden had, nam Peter het over en zo was binnen een korte tijd het raam er in zijn geheel uit. Meteen hebben we de honden erdoor uitgetild. Wat een toestand. Maar alles was oké nu. Egyik en Konok waren in ieder geval ook blij elkaar weer te zien. Ze hebben weer heerlijk geknuffeld samen. Inmiddels was ook duidelijk wat er aan het slot was en kon dit gemaakt en hersteld worden. Toen de Hongaarse ANWB (Magyar Auto Club) kwam moest Paul alleen een bonnetje tekenen en er werd helemaal niet gekeken naar het slot. Heel idioot hoor. Direct heeft Paul de ANWB in Nederland gebeld dat dit belachelijk was, maar ja, wat doe je eraan!

27 maart 2006
Maandagmorgen heeft Egyik nog een bezoekje aan de reu gebracht, maar de aandacht was van Konok al wat minder.

Maar verliefd waren ze nog wel. ’s Middags hebben we wat inkopen gedaan bij een grote supermarkt. Daar verkochten ze zelfs autobanden. Na weer een heerlijke avondmaaltijd gehad te hebben gingen we ’s avonds even op bezoek bij de fokker van Paul zijn hond (Komondor). Dit is een bekende Komondorfokker en voorzitter van de Komondorvereniging in Hongarije. Hij woont in Öcsa. Het zijn gastvrije mensen die meteen na de koffie de Palinka op tafel zetten. Dit is een zeer sterkte drank. Paul had er helemaal geen moeite mee om er een stuk of vier achterover te slaan. Maar vervelend werd hij er niet van.

28 maart 2006
Vandaag was het weer tijd om naar huis te gaan. We hebben een heerlijke tijd gehad. Na een goed uitgebreid ontbijt hebben we onze tassen ingepakt en de honden ingeladen. We gingen weer richting huis. Heerlijk wel weer om Ciffie en János weer te zien en erbij te hebben. Maar eerst gingen we nog Budapest bekijken. Daar hadden we zeker nog tijd voor. Het is nu natuurlijk nog het voorseizoen, dus druk was het niet met toeristen in Budapest. Alleen is het een geweldige, grote stad en dus een drukte van belang. We hebben de prachtige Matthiaskerk bezocht en het Vissersbastion. Ook kwamen we over de mooie Kettingbrug.

Zeker moet ik de eigenaar van Konok bedanken. Hij heeft ons uitgebreid met alles geholpen en was erg aardig. Ook is hij zeer met het ras de kuvasz begaan. Hij heeft ons verteld dat het met de kuvasz in Hongarije wat achteruit gaat. De hoofden worden veel te smal en de ogen te licht. Ook heeft menige hond een te groot oor. Een kuvasz moet een wigvormig hoofd hebben met donkere amandelvormige ogen. De oren moeten driehoekig zijn met een stompvormige punt. Deze punt mag niet voorbij de ogen rijken. Deze verschillen had ik in 2004 ook al zelf ondervonden en gezien. Jammer, maar zeker zijn er ook nog goede honden daar. Een paar fokkers zijn daar erg serieus bezig en letten erg goed op het bewaren van een goed type kuvasz. De eigenaar van Konok heeft ons verschillende voorbeelden van mooie en goede kuvaszen laten zien. Alle dagen hadden we erg mooi weer. Terwijl we hoorden dat het in Nederland gehageld had, zaten wij in een t-shirt lekker buiten in de zon.
Veel indrukken hebben we opgedaan. In Hongarije is er veel verschil tussen arm en rijk vind ik. De huizen in de dorpen zijn vaak erg oud en soms niet eens meer de moeite waard om op te knappen. De mensen werken er hard en lang, maar veel luxe hebben ze zelf niet. Er waren veel Hongaarse rassen overal te zien.

Altijd zag je wel een Puli, Komondor, Viszla of Kuvasz in de tuin zitten. Maar ook heel veel kruisingen liepen er rond. Verschillende zwerfhonden hebben we gezien. Elke keer als we naar Konok gingen, zagen we een dode hond langs de weg liggen. Deze was na drie dagen langs rijden nog niet opgeruimd. De Hongaren vinden ons Nederlanders erg flauw met onze honden. Honden zijn beesten die buiten moeten zitten en zeker niet in huis. Zo denken zij daarover. Maak ze maar eens wijs dat wij daar anders over denken. Onze kuvaszen kunnen nog steeds hun mannetje staan en zijn zeker niet te flauw om goed van kwaad te onderscheiden en daarop te reageren. Toen wij deze dagen uit eten gingen namen wij onze honden steeds mee naar binnen in het restaurant. Paul moest echt uitleggen dat onze kuvaszen braaf waren en niets deden. Gelukkig konden de restauranthouders dit na ons bezoek ook beamen.
Nu we thuis zijn moeten we afwachten of Egyik drachtig is. Een hele spannende tijd. We zien uit naar de echo die we over vier weken laten maken.