Tentoonstelling
Crufts (UK) |
  |
|
Eén dag in de spotlights op de Crufts 2005.
Onwetend wat ons allemaal te wachten staat gaan we zaterdagavond 12
maart naar Breda. Waar we, vanuit dit verzamelpunt, met een bus vol
mensen en 7 honden vertrekken naar de grootste hondenshow van de wereld:
de Crufts. Dit was om half 10. De bedoeling was om de hele nacht door
te rijden. We zouden dan ’s morgens (13 maart) om half 8 bij
het tentoonstellingsgebouw NEC in Birmingham (E) aankomen. Na de hele
dag op show en het bijwonen van de eindkeuringen zouden we dan weer
naar huis gaan. Dat betekende ook weer de hele nacht doorrijden, zodat
we maandagmorgen 14 maart weer in Breda aan zouden komen. Een marathon
dus.  In
de bus waren 7 benches opgezet waar de honden in gingen. We gingen
eerst op weg naar de shuttle in Calais (Frankrijk). Iedereen kletste
wat en vanzelf werd het stiller in de bus en ging iedereen slapen.
Om half 1 kwamen we in Calais aan waar de hondeneigenaren met hun
honden en de bijbehorende papieren zich moesten melden bij de douane.
Het was spannend, want iedereen wist dat de papieren in orde moesten zijn en dat het douanepersoneel op elke verkeerde datum of tijd lette die er in het hondenpaspoort stond. Want was dit niet in orde dan mocht je niet verder en moest je moederziel alleen daar op de parkeerplaats achterblijven. En ja hoor, bij ons klopte iets niet. We hadden de datum vergeten in te vullen waarop de chip geplaatst was bij János.  Gelukkig
deden ze er niet moeilijk over en na het alsnog invullen van deze
datum mochten wij in ieder geval door. Zo kan je alles controleren
en nog foutjes maken. Zo was het ook kritisch bij twee andere hondeneigenaren. Ook bij hun honden was het paspoort niet in orde. Verkeerde tijden waren er in het hondenpaspoort geplaatst. Een dierenarts in Nederland moest uit zijn bed gebeld worden en deze moest een fax naar het ministerie in Frankrijk zenden, zodat ze daar konden zien dat alles goed was gedaan. Na een hele tijd wachten was toch alles in orde gekomen. Maar we waren wel te laat voor onze shuttle. Anderhalf uur later mochten wij wel mee. Dus maar even de honden uitlaten en wat eten. ’s Morgens om half 8 kwamen we aan met de bus aan in Coventry. Daar moesten we een aantal honden met hun eigenaren ophalen welke ook aan de show gingen deelnemen. Zij hadden daar overnacht in een hotel. Iedereen kon zich in het hotel even opfrissen. Na 20 minuten kwamen we aan bij het tentoonstellingsgebouw in Birmingham. Drommen mensen met honden van allerlei rassen liepen daar op het terrein. Heel imposant. Er zouden die dag zo’n 6000 honden aantrede doen op de show. Wij wisten dat wij die dag om half 4 gekeurd werden. Dus we hadden de hele dag de tijd om andere Nederlandse exposanten te volgen. Er waren verschillende kennissen welke met hun hond deelnamen aan de show. Er waren vijf grote hallen waarin de keuringen plaatsvonden. Dus als we naar een andere hal wilden moesten we een aardig eindje lopen. Zeker ook omdat het zondag was en er dus veel bezoekers waren. Dat merkten we meteen bij het binnenkomen al.  Veel Engelse mensen hadden gehoord of gelezen op internet dat er kuvaszen ingeschreven waren op de Crufts. We werden dus vrij vlug al door diverse mensen aangesproken of dit nou die mooie kuvaszen waren! In Engeland wordt bijna niet gefokt met kuvaszen. Een Ierse keurmeester kwam kijken naar onze honden en wilde ze goed bekijken, omdat hij de kuvasz in september op een show moest keuren.  Maar
hij had ze nog nooit in het echt gezien. Op een gegeven moment sprak iemand van de BBC ons aan. Ze wilde dit weinig voorkomende ras in Engeland tonen tijdens de avonduitzending van de Crufts. En of we bezwaar hadden tegen een klein interview. Nou, natuurlijk niet. Je eigen ras in de spotlights voor een keer dat vonden we wel leuk. Maar ja, toen begon het hele circus. Het interview werd bij de ring waarin we gekeurd werden afgenomen. Er werd wel gezegd wat we moesten zeggen en dat moest dan drie maal herhaald worden,  omdat
er iemand in beeld stond of dat het licht niet goed was. De honden
toonden zich op hun best en vonden alles goed. Ik was trots op onze
witten. Verder werden we de hele middag gevolgd door een tv-ploeg. We voelden ons net de winnaars van Idool 2004. Ook de keuring van onze honden werd gefilmd.  Toen
bekend werd dat de keurmeester dhr. Habig uit Duitsland onze Egyik
de mooiste vond werden we door iedereen gefeliciteerd en klonk er
luid applaus. Ook verschillende Engelse mensen maakten foto’s
en felciteerden ons. De keurmeester was zeer gecharmeerd van onze
honden. J·nos had volgens hem een "droomhoofd" en werd beste
reu. Egyik had volgens hem een typische vacht en een geweldig gangwerk.
En werd daarom beste teef en beste van het ras. Nou, daar waren we
weer zeer blij mee. Van de keurmeester ontvingen we een vijftal prachtige rozetten en certificaten voor het Engels kampioenschap. Van voederfabrikanten kregen we, vanwege dat Egyik BOB was, geld en een foto van Egyik.  Maar
ook konden we allerlei andere cadeautjes in ontvangst nemen zoals
een tweetal mooie rugzakken met inscripties, een fleece-deken, een
Crufts BOB medaille, een fles wijn en champagne. Ook konden we later
op de dag geld in ontvangst nemen omdat we de beste reu en beste teef
hadden en een beste van het ras.  Daarvoor
krijg je op de Crufts geld. Ja, dat is weer eens wat anders dan een
medaille! Ik mag wel zeggen dat deze show goed georganiseerd was. Mannen met ’oortjes’ instrueerden je in de ring en erering, zodat je beslist niet de verkeerde kant op kon gaan. Na de eindkeuringen, welke op levensgrote beeldschermen te volgen waren, gingen we apetrots weer naar de bus. Het was inmiddels ’s avonds 9 uur. De volgende morgen waren we, na een rustige reis, weer om 7 uur in Breda bij het hotel. Daar gingen we na een kop koffie weer allemaal naar huis. Thuis gekomen werden we constant gebeld door familie en vrienden welke ons op de tv hadden gezien. We mochten behoorlijk wat felicitaties in ontvangst nemen. Man wat voel je je trots en rijk dan. Leuk dat zoveel mensen je je dit plezier gunnen.  |
|